Źródło: inTARnet.pl

   „Persona” Ingmara Bergmana    -   21/12/2009

Opowieść o dwóch kobietach mieszkających w odosobnionym domku nad brzegiem morza. Znana aktorka Elizabeth Vogler uparcie milczy, by w ten sposób zdystansować się do świata i ludzi... Pielęgniarka, której zadaniem jest opieka nad Elizabeth, wręcz przeciwnie - wierząc w sympatie milczącej pacjentki opowiada jej o swoich najintymniejszych przeżyciach. Skończy się to dla niej tragicznie... Mościckie kino zaprasza 18 stycznia o godz. 20:00 na jednorazową projekcję w ramach cyklu „Millennium Classic” – tym razem będzie to „Persona” Ingmara Bergmana. Cena biletu tylko 10 zł.

Ogloszenie

Jak czytamy w nadesłanych przez kino Millennium materiałach, pomysł Persony zrodził się na gruzach nie zrealizowanych nigdy Ludożerców - zamierzonej opowieści o rozterkach współczesnych artystów, o sztuce karmiącej się ludzkim cierpieniem. Pewnego dnia Bibi Andersson - stała aktorka Bergmana - przedstawiła mu w Sztokholmie Norweżkę Liv Ullmann (która została potem towarzyszką życia reżysera i najważniejszą "twarzą" jego filmów). Bergman był zafascynowany podobieństwem obu aktorek i postanowił nakręcić, jak to sam ujął, "kameralny utwór na dwa instrumenty".
Bergman powierzył Ullmann rolę Elisabeth, aktorki, która nagle w trakcie przedstawienia przestaje mówić i rezygnuje z występu. Lekarka przeprowadza szczegółowe badania, z których wynika, że milczenie aktorki nie jest konsekwencją żadnej choroby, a świadomego wyboru. Zaleca jej długi odpoczynek i absolutny spokój. W ustronnej willi nad morzem opiekuje się nią Alma, która podziwia aktorkę i dokłada wszelkich sił, by skłonić ją do mówienia. Odsłania przed nią intymne szczegóły swego życia, powierza jej swoje lęki i urazy, upodabnia się do ubóstwianej Elisabeth, niemal przejmując jej tożsamość. Jednak pozór bliskości znika, gdy pielęgniarka znajduje przypadkowo list, w którym Elisabeth ją obmawia.
Bergman, jakby podporządkowując warsztat wymowie Persony, zrezygnował z iluzji realizmu. Stosując znaczące przerywniki - ujęcie lampy projektora, pojawienie się perforacji taśmy filmowej czy autocytatów - wciąż przypominał widzom, że to nie życie, lecz sztuka. Mimo to stworzył nie tylko przejmującą medytację artysty nad sensem i zależnościami twórczości, ale też nad ludzkim lękiem, rozczarowaniem i samotnością. Sam po latach ocenił ten film jako jeden z najważniejszych w swojej filmografii: "Dziś czuję, że w Personie - a później w Szeptach i krzykach - posunąłem się tak daleko, jak tylko mogłem. W poczuciu wolności dotknąłem bezsłownych tajemnic, które jedynie kino potrafi unieść."

”Niełatwy film. Kiedy trafił do polskich kin - krytycy musieli wyjaśniać jego sens domagającym się tego zdezorientowanym widzom. I oni jednak bywali bezradni. (...) W postawie aktorki odnajdywano rozterki samego Bergmana. Artysta staje przed pokusą rezygnacji ze swojej sztuki - pasożytniczej, bezradnej i miałkiej w obliczu pełnego cierpień i okrucieństw świata. Wyrzeka się słów, obrazów, kontaktów, wybiera izolację, zamyka się w sobie i przywdziewa nową maskę ("persona" to właśnie maska aktorska w teatrze antycznym). Tymczasem Alma, uczuciowa i spontaniczna, szuka porozumienia z ludźmi, w jej rozpaczy kryje się odrobina nadziei na rozerwanie kręgu samotności. Te dwie kobiety to, być może, dwie strony jednej osobowości. W pewnym momencie twarze Elisabet i Almy nakładają się na siebie. (...)” - pisał w „Gazecie Telewizyjnej” Wacław Świeżyński.

Ingmar Bergman urodził się 14 lipca 1918 roku jako drugi syn protestanckiego pastora. Surowe metody wychowawcze ojca oraz nieporozumienia pomiędzy rodzicami wpłynęły na jego dalsze życie i wielokrotnie powracały echem w jego twórczości. Pierwsze doświadczenia zawodowe zdobywał jako dyrektor teatru w Hälsingborgu, pisywał także własne opowiadania i dramaty, dorabiając jako scenarzysta w Teatrze Dramatycznym.
W latach 40. jego dramaty zaczęły trafiać na szwedzką scenę teatralną. Zadebiutował w 1944 roku "Krótszym opowiadaniem o jednym z najwcześniejszych wspomnień z dzieciństwa Kuby Rozpruwacza". Już tu uwidacznia się to, co Bergman rozwinie później w filmach - psychoanalityczna problematyka podyktowana przez "rodzinny scenariusz", układ retrospekcji sięgający w głąb wczesnego dzieciństwa i w mrok podświadomości, psychopatyczną ambiwalencję czułości i sadyzmu w relacjach międzyludzkich, atmosferę horroru, zamkniętą kompozycję oraz magiczny realizm przenikający się z onirycznym ekspresjonizmem.

„Persona”, reżyseria i scenariusz: Ingmar Bargman, zdjęcia: Sven Nykvist, muzyka: Lars Johann Werle; obsada: Liv Ullmann, Bibi Andersson, Margaretha Krook, Gunnar Bjornstrand, Jorgen Lindstrom. Dramat, Szwecja, 1996, czas trwania: 96 minut.

Kino Millennium, ul. Traugutta 1, 18 stycznia 2010, godz. 20:00

MySQL Error : Connection Error
Error Number: 0 
Date        : Wed, December 11, 2024 05:47:55
IP          : 18.97.9.170
Browser     : CCBot/2.0 (https://commoncrawl.org/faq/)
Referer     : 
PHP Version : 4.4.9
OS          : Linux
Server      : Apache
Server Name : www.intarnet.pl
Script Name : /www1.atlas.okay.pl/index_full.html