Źródło: inTARnet.pl

  Rzeźba, obrazy, performance...    -   30/9/2008

„Nie będzie chyba błędem twierdzić, że artysta przejął z dotychczasowych nurtów sztuki awangardowej ( pop-artu, konceptualizmu, happeningu, performance) najwartościowsze przesłania i środki wypowiedzi. (...) Sztuka Dudzińskiego, zrywająca z dotychczasowymi konwencjami, nie dąży do jej zniszczenia. Jest to sztuka nowa, odrodzona poprzez kontakt z natury, powrót do pierwotnych, drzemiących w podświadomości wartości” – pisał Piotr Kondraciuk we wstępie do katalogu „Ciało”. 10 października o godz. 18:00 w Galerii Miejskiej BWA – Pasaż Tertila odbędzie się wernisaż rzeźby i obrazów oraz performance Pawła Dudzińskiego.

Ogloszenie

Paweł Dudziński urodził się w 1944 roku w Lublinie. W latach 1963-68 studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, wydział Architektury Wnętrz. Ostatecznie dyplom uzyskał w 1973 roku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych we Wrocławiu, na Katedrze Rzeźby, pod kierunkiem docentów: Jerzego Boronia i Borysa Michałowskiego. W latach 1968-69 tańczył zawodowo w Zespole Pieśni i Tańca „Ślask” Stanisawa Hadyny. Zaraz po dyplomie, przez rok, był adeptem w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu.
W Świętochłowicach, w 1974 roku - wraz z Bożena Dudzińską - założył „Grupę Aktywności Intuicyjnej” gdzie po raz pierwszy konfrontuje „żywą muzykę i niczym nie skrępowane działania plastyczne i ruchowe”. W tym czasie bierze również udział we wszystkich wystawach rzeźby okręgu ZPAP Katowice, wygrywa konkursy na projekty pomników. Od 1981 roku mieszka z rodziną i tworzy w Zamościu. W 1983 roku jest jednym z zaożycieli Klubu Jazzowego „Kosz”. Własne poszukiwania środków wypowiedzi artystycznej zaowocowały powołaniem do życia Grupy Terapeutycznej Performer, od 1989 roku przemianowanej na Teatr Performer. Performer wykracza poza, nawet najszerzej rozumiany, teatr. Grupa Dudzińskiego, w prezentowanych spektaklach, swobodnie przechodzi pomiędzy muzyką, formami plastycznymi, pantomimą, action painting. Nie ma słów opisujących odczucia rozgrywajace się u widza. Przeraża i fascynuje. Programowy brak scenariusza i reżyserii tylko potęguje zagubienie przypadkowego widza. Konfrontacja z przypadkowymi widzami, spotkanie z nieznanym zbliża dokonania Teatru Performer do czystego rytuału. Twórczość Pawła Dudzińskiego zmierza coraz bardziej ku bezgranicznej improwizacji i czystym rytuałom prasłowiańskim. Jak sam mówi: „Zrozumiałem, że jestem na właściwej drodze i zmierzam w głąb - ku prawdziwej syntezie sztuk.” Paweł Dudziński wykonuje unikalne instrumenty muzyczne: djemba, didjeridu, trombity, a również meble użytkowe. Jest czonkiem ZPAP od 1972 roku, czonkiem ZAR od 1984 roku.

„Główny nurt twórczości Dudzińskiego to praca z działająca od 1983 r. Grupą Terapeutyczna Performer, której jest twórcą i liderem. Jego akcje z pozoru podobne do działań innych happenerów i performerów w podtekście ideowym zaskakują swoja odmiennościa. Sa inne nie tylko w sensie odbioru wizualnego, ale także a może przede wszystkim w treści samego przekazu.
Nie będzie chyba błędem twierdzić, ze artysta przejął z dotychczasowych nurtów sztuki awangardowej (pop-artu, konceptualizmu, happeningu, performance) najwartościowsze przesłania i środki wypowiedzi. Bardzo trudno jest dotrzeć do sedna tych działań. Wielu zatrzymuje się tylko na warstwie zewnętrznej, nie wnikając do podłoża, nie analizując treści i efektów akcji. Doprowadza to do niezrozumienia tej sztuki nawet przez niektórych krytyków, sytuujących działania Dudzińskiego w nurcie klasycznego happeningu, który np. już się przeżył. Rola epigona nie przynosi zwykle uznania. Nic bardziej błędnego w takim odbiorze sztuki. Działania artysty, mimo że wywodzace się z nurtów, o których wspomniałem (bo jakże nie reagować na rzeczywistość, która dzieje się wokół nas?) pozornie tylko łączy się z nimi. Twórca nie głosi destrukcyjnych haseł, nie nawołuje do buntu. Owszem, jego działania sa protestem. protestem wymierzonym przeciw zastanej sztuce, która zmierza „do nikąd”, protestem przeciw niszczącej czowieka i jego środowisko atomowej cywilizacji, reakcja na otaczajaca nas nijakość. Ktoś powie „przecież to wszystko już było, czy to ma być awangarda?? Tak, bo to co było dotychczas w tzw. skrajnej awangardzie postulowało zniszczenie, występowało przeciw wszystkiemu, niczego nie proponujac w zamian. Sztuka Dudzińskiego, zrywajaca z dotychczasowymi konwencjami, nie dąży do jej zniszczenia. Jest to sztuka nowa, odrodzona poprzez kontakt z natury, powrót do pierwotnych, drzemiących w podświadomości wartości. A przecież kategorie estetyczne, które tworzy, są takie same jak dawniej. Sztuka ta dostarcza przeżyć artystycznych, które nie burzą ustalonych norm moralnych. Nie wywołuje obrzydzenia i niesmaku, jak np. działania austriackich happenerów z lat 60-tych. Nawet jeśli szokuje, to w sensie pozytywnym. Efektem tych działań jest wyzwolenie energii, przekazanie jej odbiorcom jako terapia. Celowi temu ma służyć integracja sztuk - plastyki, muzyki, teatru. Synteza, postulowana przez większość nurtów awangardowych, ale niezwykle rzadko i konsekwentnie dopracowana do końca. Dudzińskiemu udaje się to osiągnąć.” - pisał we wstępie do katalogu „Ciało” historyk sztuki Piotr Kondraciuk.

Refleksja redakcji:
Bardzo nas zaintrygowały powyższe materiały prasowe i czekamy niecierpliwie na wernisaż, by móc naocznie się przekonać do tego, o czym o Pawle Dudzińskim pisze Piotr Kondraciuk. Dlatego nowomodnie, nowocześnie i improwizacyjnie zdecydowaliśmy się w tej zapowiedzi, wyjątkowo wejść w interakcje z nie oglądanymi jeszcze pracami artysty, choć może nie będzie to „action painting”, tylko jeśli już – to „writer painting”. Rzecz w tym, że nasz redakcyjny niepokój wywołuje stwierdzenie: ”Programowy brak scenariusza i reżyserii tylko potęguje zagubienie przypadkowego widza.” Oby nie było ono także spotęgowanym zagubieniem artysty. Jeśli bowiem „zmierzanie w głąb”, „właściwą drogą” „ku prawdziwej syntezie sztuk” miałoby na tym właśnie polegać, to znaczy że wszyscy jesteśmy artystami. Może więc dlatego gdy „ryczą wszyscy” – nie słychać nikogo. Interesująco brzmi też stwierdzenie: „bardzo trudno jest dotrzeć do sedna tych działań. Wielu zatrzymuje się tylko na warstwie zewnętrznej, nie wnikając do podłoża, nie analizując treści i efektów akcji. Doprowadza to do niezrozumienia tej sztuki nawet przez niektórych krytyków (...)”. Cóż, nie wiem czy dwie, czy trzy dekady temu niejaki Waldemar Łysiak pisał coś o publiczności, która do „artystów” odwróciła się plecami. Dlatego też w galeriach wieje pustkami, jeśli nie liczyć rozmaitych, walających się przedmiotów, które tylko dlatego nazywają się sztuką, że tam właśnie się znalazły. W zakresie zaś „performance” sztuką jest wszystko, gdy tylko podeprzeć owo cóś odpowiednią oprawą, czy niechby – ideologicznym uzasadnieniem „protestu”. A piszę to wszystko z perspektywy człowieka, który wysoce ceni sobie dokonania Hasiora. Dlatego bardzo chciałbym, by sprawdziły się dla mnie słowa historyka Piotra Kondraciuka. Stwierdzającego, że „sztuka Dudzińskiego, zrywająca z dotychczasowymi konwencjami, nie dąży do jej zniszczenia.” Że dostarcza ona „przeżyć artystycznych” i „nie wywołuje obrzydzenia i niesmaku”. Że nie wpisała się w ten samobójczy nurt zerwania kontaktu z odbiorcą. A nawet z krytykami, którzy jakby wystraszeni rolą która przyszło im pełnić, na wszelki wypadek pieją zachwytami nad wszystkim, co „nowe”. Dlatego pójdziemy na ten wernisaż - performance. Z nadzieją, że przeżyjemy miłe zaskoczenie. Jak to się czasem zdarzało ...
Galeria Miejska BWA, Pasaż Tertila, 10 października godz. 18:00

M. Poświatowski

MySQL Error : Connection Error
Error Number: 0 
Date        : Fri, April 26, 2024 16:11:09
IP          : 18.227.114.125
Browser     : Mozilla/5.0 AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko; compatible; ClaudeBot/1.0; +claudebot@anthropic.com)
Referer     : 
PHP Version : 4.4.9
OS          : Linux
Server      : Apache
Server Name : www.intarnet.pl
Script Name : /www1.atlas.okay.pl/index_full.html