Źródło: inTARnet.pl

  Początek Triduum Paschalnego   -   13/4/2006

W Kościele Katolickim rozpoczyna się dziś Triduum Paschalne. Pod koniec IV wieku św. Ambroży pi­sał o „świętym triduum" na oznaczenie dni, w których Jezus cierpiał, spoczywał w grobie i powstał z martwych. U św. Augustyna znajdziemy zaś określenie „najświętsze triduum ukrzyżowanego, po­grzebanego, wskrzeszonego". Oznacza ono, że mianem owego Triduum obej­mowano Wielki Piątek (upamiętnienie Ukrzyżowania), Wielką Sobotę (upa­miętnienie przebywania ciała Jezusa w grobie) i Wielką Niedzielę (upamięt­nienie Zmartwychwstania). Wielki Czwar­tek nie był pierwotnie objęty pojęciem świętego Triduum", choć jak już wspomina św. Augustyn - w Hipponie spra­wowano wieczorem tego dnia Mszę św. na pamiątkę ustanowienia Eucharystii.

Ogloszenie

>

Do tej starożytnej tradycji nawiązują dokumenty Kościoła wydane po Sobo­rze Watykańskim II. Kongregacja Kul­tu Bożego tak pisze o tych dniach: „Naj­większe misteria ludzkiego Odkupienia sprawuje Kościół co roku, począwszy od Mszy wieczornej Wielkiego Czwart­ku aż do Nieszporów Niedzieli Zmar­twychwstania. Czas ten słusznie jest określany jako „Triduum Chrystusa ukrzy­żowanego, pogrzebanego i wskrzeszone­go". Nazywa się go „Triduum paschal­nym", ponieważ uobecnia się wtedy i uskutecznia misterium Paschy, to jest przejścia Pana z tego świata do Ojca. Przez sprawowanie tego misterium w zna­kach liturgicznych i sakramentalnych Kościół jednoczy się wewnętrznie z Chry­stusem, swoim Oblubieńcem" (nr 38).
Tak więc Triduum Paschalne zaczyna się Mszą św. Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek. Jest ona jakby „sakramental­nym prologiem" tego, co katolicy celebrować będą w następnych dniach, a zarazem obrzędowym przekazem całego i jedyne­go Misterium Paschalnego. Pod osłoną sa­kramentalnych znaków uobecnia to samo misterium Śmierci Jezusa, które upamięt­niamy w liturgii Wielkiego Piątku. Wiel­ki Piątek i Wielka Sobota to dni, w cza­sie których Kościół nie sprawuje Eucharystii. Wspominamy wtedy śmierć Jezusa i Jego spoczynek w grobie. Wigi­lia Paschalna, rozpoczynająca się po za­padnięciu nocy Wielkiej Soboty, należy już do Niedzieli Zmartwychwstania i sta­nowi moment kulminacyjny całego Pas­chalnego Triduum, którego zwieńcze­niem będą Nieszpory Wielkiej Niedzieli. Od Wigilii Paschalnej do Nieszporów Niedzieli Zmartwychwstania celebruje­my bowiem pamiątkę zwycięstwa Jezu­sa nad śmiercią. Okres paschalnej rado­ści obejmuje 50 dni, które Kościół przeżywa aż do Zesłania Ducha Święte­go jak jedną „wielką niedzielę".

Wielki Czwartek

„W pierwszy dzień Przaśników przy­stąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: «Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowa­li Paschę do spożycia?»" - pisze ewan­gelista Mateusz. Dziś przenosi­my się do Jerozolimy, pełnej żydow­skich pielgrzymów, którzy przybyli do tego miasta na wyjątkowe święto - Paschy. To święto upamiętnia wyzwolenie Izraelitów z niewoli egip­skiej. W Wielki Czwar­tek rozpoczynają się kulminacyjne wydarzenia nowej, Chrystusowej Pas­chy: wyzwolenia ludzi z niewoli grzechu, przejś­cia od zła do dobra.
Wracamy do ta­kich miejsc jak: Wieczernik, Ogród Oliwny, Pałac Najwyższego Kapłana. W Wieczerniku, w „sali położonej na górze" odprawił Jezus pierwszą Mszę św. Była to uczta pożegnalna, ale i proro­cza zarazem, bo zapowiadała krwawą Ofiarę na krzyżu. W tym miejscu Eu­charystia była nieprzerwanie sprawo­wana aż do XVI wieku. Później zaję­li je muzułmanie, a dziś należy do Żydów. W Getsemani Jezus w sposób przejmujący - krwawy w sensie do­słownym, modlił się przed złożeniem swojej ofiary. Tam też został pojmany i doprowadzony przed oblicze władz religijnych w celu przeprowadzenia ku­riozalnego śledztwa, które miało ukryć zbrodnię.
Wielki Czwartek to dzień radości z darów Bożych - sakramentów Eucha­rystii i kapłaństwa oraz przykazania mi­łości. To również czas współcierpienia razem z Jezusem, którego apogeum przeżywać będziemy dzień później.

Umycie nóg

Na pamiątkę umycia przez Chry­stusa nóg apostołom podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej celebrans - spra­wujący Ofiarę Eucharystyczną ka­płan - obmywa nogi 12 mężczy­znom. Jest to przypomnienie fundamentalnej zasady moralnej chrześcijaństwa, czyli przykazania miłości. Gest ów wyraża także praw­dę, że Kościół nie jest po to, żeby mu służono, lecz aby służyć.
Za czasów św. Benedykta gest ten był praktykowany codziennie przy wy­dawaniu żywności ubogim. Ten obrzęd nazywa się także mandatum - od łaciń­skiego tłumaczenia słów Jezusa: Man­datum novum do vobis - „Przykazanie nowe daję wam".

Przeniesienie Najświętszego Sakramentu

Symbol znany od XII wieku. To znak uwięzienia Pana Jezusa. W śre­dniowieczu zaczęto budować specjal­ne ołtarze, nazywane ciemnicami, w których umieszczano Najświętsze Postaci. Dziś miejsce, do którego pro­cesyjnie przenosi się Eucharystię, na­zywamy ołtarzem wystawienia.

Obnażenie ołtarza

Po zakończonej Eucharystii kapłan lub diakon zdejmują z ołtarza obrusy. Odarty ołtarz, który jest symbolem Je­zusa Chrystusa, oznacza odarcie Go z szat podczas męki krzyżowej. Nie­którzy widzą w tym symbolu również opuszczenie przez najbliższych oraz rezygnację z najmniejszych pozorów bóstwa dla naszego zbawienia. Do X­-XI wieku ta symbolika była stosowa­na codziennie. Po każdej Mszy św. zdejmowano z ołtarza obrusy, aby przed następną je nałożyć.

Kołatki

Od Mszy Wieczerzy Pańskiej aż do Liturgii Światła w Wielką Sobotę nie używa się dzwonków. Zamiast nich w kościołach słyszymy kołatki. To także znak żałoby po Zbawicielu, który od­chodzi. Rodzaj „postu dla uszu", tak jak „postem dla oczu" są zakryte od V nie­dzieli Wielkiego Postu krzyże i obrazy w kościołach.
Używanie kołatek jest znane od czasów karolińskich.

MySQL Error : Connection Error
Error Number: 0 
Date        : Fri, May 9, 2025 08:20:08
IP          : 18.188.15.246
Browser     : Mozilla/5.0 AppleWebKit/537.36 (KHTML, like Gecko; compatible; ClaudeBot/1.0; +claudebot@anthropic.com)
Referer     : 
PHP Version : 4.4.9
OS          : Linux
Server      : Apache
Server Name : www.intarnet.pl
Script Name : /www1.atlas.okay.pl/index_full.html