Źródło: inTARnet.pl

   Tarnowscy twórcy – Maciej Łoziński    -   09/1/2007

Wbrew temu, czego życzą sobie narzekający zaklinacze, Tarnów nie jest miastem, w którym nic się nie dzieje. Liczba „ludzi z pasją” którzy działają, tworzą, spełniając się zawodowo lub artystycznie, wypracowując wartości godne uznania jest ogromna – niezależnie od tego, czy jest to uznanie bardziej słyszalne poza naszym miastem, czy po prostu takie „ciche”, dla wąskiego kręgu odbiorców. Proponujemy Państwu nowy cykl spotkań z tarnowskimi twórcami. Kluczem do tego spaceru po ludzkiej wrażliwości niechaj będzie przypadek; przestrzenią tej wędrówki zaś – konwencja „nocnych tarnowian rozmów”. Dziś prezentujemy twórcę muzyki elektronicznej Macieja Łozińskiego.

Ogloszenie

>

Zacznijmy tak: Maciej Łoziński (rocznik 1977) pierwszy zespół założył w 1994 roku. DSOS (Dark Side of Sound) muzycznie wędrował po świecie mroku i melancholii, teksty dotykały problemu przemijania. Pierwszym perkusistą grupy został Paweł Tylko. Zmianę przyniósł rok 1997, kiedy Sebastian Mnich (obecnie perkusista KSU i Personel-u) zaproponował Maćkowi rolę basisty w zespole Sunflower. Pierwszym występem na żywo był Wielki Finał WOŚP w 1998 roku; potem przyszły kolejne koncerty – m.in. w TV Polsat. Pod koniec roku M. Łoziński i S. Mnich opuszczają zespół rozpoczynając realizować wspólne projekty z Konradem Niedojadło („Common Dream”). Powstaje projekt „Clichy”, a w 2001 roku – muzyka do wystawy Jacka Wróbla „Tchnienie Wschodu”. W tym samym roku Maciej zostaje zaproszony do składu Common Dream do udziału w sesji nagraniowej coveru „Blodflowers” zespołu The Cure. Płyta ukazuje się pod tytułem „Players for Disintegration – A tribut to Teh Cure; wśród wykonawców na krążku pojawił m.in. Dave Blomberg z New Model Army. Płyta okazuje się sukcesem, zbierając bardzo dobre recenzje w kraju i za granicą.
Wiosną 2002 Common Dream nagrywa album „Gravity”, gdzie Łoziński bierze udział w nagraniu partii gitar basowych do trzech utworów. Gośćmi są tu również Jerzy Durał, Krzysztof Krupa (Ziyo, Bardzo Orkiestra). Potem jest jeszcze kilka koncertów, m.in. na festiwalu Castel Party w Bolkowie, gdzie gwiazdą wieczoru jest Lech Janerka i podczas zlotu fanów Depeche Mode w klubie studenckim Przepraszam w Tarnowie. W 2005 roku powstaje autorska kompozycja do prac Jacka Wróbla na 20-lecie działalności artystycznej, (prezentacja prac artysty, wraz z wywiadem i muzyką znajduje się w archiwum naszego portalu), a rok później do wystawy „Ulthimatule” (również w naszym archiwum i na stronie www.jwrobel.art.pl).

Rozmawiamy o tym, jak to się wszystko zaczęło. Okazuje się, że podstawowym instrumentem Macieja Łozińskiego nie są syntezatory, ale gitara basowa. Inspiracje? Przede wszystkim Park Piaskówka, pozwalający ładować akumulatory... Poza tym Air, Radiohead, Sigur Ros, Stereolab, Era, Depeche Mode, The Cure... I miłość największa - muzyka filmowa, duet Kieślowski – Preisner. Rozmowa siłą rzeczy przechodzi w stronę dyskusji o tym, jaką rolę powinna pełnić muzyka w filmie – dopełnienia, narracji? A może powinno się jej nie słyszeć? Marzeniem Maćka jest skomponować muzykę do filmu właśnie – dotąd miał okazję ilustrować nią prace Jacka Wróbla.
Zaczynamy rozmawiać o Tarnowie – jest on, czy nie jest miastem, w którym coś się dzieje? A co z poczuciem nie docenienia ze strony tarnowskich artystów? Mimowolnie dotykamy tematu, czy miejscowe instytucje kulturalne powinny pełnić funkcję promotorską dla lokalnych środowisk twórczych.
W tle rozmowy – kompozycje Macieja Łozińskiego oraz fragmenty utworów grupy Common Dream. Posłuchaj części pierwszej (((mp3)))

„W Tarnowie, czyli nigdzie?” Kontynuujemy sprowokowaną przeze mnie rozmowę o tworzeniu, kompleksach i poczuciu niespełnienia. -Sztuka awangardowa, konceptualna żyje swoim własnym rytmem, nie można oglądać się na to, co jest na siłę sztucznie promowane. (...) Najważniejszy jest dystans do tego co się robi – uważa Maciek. –Wystarczy, że podoba się to kilku wrażliwym osobom. Trzeba czuć, że tworzy się coś dobrego i jednocześnie wiedzieć, że tworząc w Tarnowie nie znajdzie się poklasku wśród ludzi zajmujących się wielkim przemysłem muzycznym w „Warszawce”, którzy ustalają, kto będzie w tym roku wylansowany. To są dwa różne światy. Jeśli umie się je rozdzielić, wtedy można spokojnie robić swoje. (...) Każdy kto robi sztukę niszową, prawdopodobnie nie będzie mógł się z tego utrzymać. Trzeba się cieszyć z tworzenia, nie tracąc jednak z oczu tego, co dzieje się na świecie.
Podczas rozmowy zastanawiamy się, czy może nie za bardzo oparliśmy się o dyktat medialnego świata, w myśl którego, żeby zaistnieć, trzeba koniecznie pojawić się w mediach; przecież tak naprawdę istniejemy realnie, tutaj, nie w telewizorze. Ale jednak chciałoby się, ech...
Temat wywiadu nieuchronnie zmierza ku nie różniącym się od siebie rozgłośniom radiowym i drogim wydawnictwom płytowym. Choć pojawią się już pierwsze jaskółki nowego – szkoda że to akurat nie lubiany przeze mnie Wiśniewski promuje swoją płytę za 9,99 zł razem z jakąś gazetą, ale są i inne przykłady, że „jednak można”. Jest też coraz więcej „niszowych” propozycji, bo pędzące za jak najszerszym „statystycznym” odbiorcą media coraz bardziej się do siebie upodabniają. No i są koncerty klubowe, w myśl zasady, że dla mniejszej liczby osób, ale częściej, no i jest się wtedy bliżej drugiego człowieka...
Znów wracamy do Tarnowa. –Nasze miasto ma co pokazać – mówi Maciek. - Zbyt łatwo tracimy wiarę. Ja wierzę, że w Tarnowie powstanie jeszcze niejeden fajny projekt...
W tle rozmowy – kompozycje Macieja Łozińskiego oraz fragmenty utworów grupy Common Dream. Posłuchaj części drugiej (((mp3)))

M. Poświatowski

MySQL Error : Connection Error
Error Number: 0 
Date        : Wed, December 11, 2024 06:13:16
IP          : 18.97.9.170
Browser     : CCBot/2.0 (https://commoncrawl.org/faq/)
Referer     : 
PHP Version : 4.4.9
OS          : Linux
Server      : Apache
Server Name : www.intarnet.pl
Script Name : /www1.atlas.okay.pl/index_full.html